Noong unang panahon, ang langit ay napakalapit sa lupa. Napakadikit nito na halos mahawakan ng mga tao. Ang mga ulap ay parang kumot na bumabalot sa kalangitan, at ang araw at buwan ay tila mga ilaw na nakasabit lamang sa itaas. Sa panahong iyon, napakadali para sa mga tao na abutin ang langit—madali nilang nahahaplos ang ulap at naabot ang bituin kung kanilang nanaisin.

Sa isang maliit na nayon sa gitna ng kagubatan, may isang masipag na dalaga na nagngangalang Aling Rosa. Siya ay kilala sa kanyang kasipagan sa pag-gawa ng mga banig. Gamit ang mga dahon ng buri, pinong-pinong hinahabi ni Aling Rosa ang bawat banig nang may tiyaga at pagmamahal. Ang kanyang mga obra ay hindi lamang magaganda kundi matibay rin, kaya naman maraming tao ang bumibili ng kanyang mga gawa.

Sa kanyang paghahabi, madalas niyang ginagamit ang langit bilang kanyang patungan. Dahil napakalapit nito, hindi na niya kailangan ng mataas na lamesa. Habang nag-aayos ng mga dahon ng buri, minsan ay hindi niya namamalayang natatamaan na niya ang ulap. Kapag siya ay pagod, madalas siyang sumandal sa langit upang magpahinga.

Hindi lang si Aling Rosa ang gumagamit ng langit sa kanilang pang-araw-araw na gawain. Ang ibang tao sa kanilang nayon ay nagsasampay ng kanilang mga damit sa mga ulap. Ang iba naman ay sinasabit ang kanilang mga gamit sa mga bituin. Maraming bata ang mahilig maglaro sa gilid ng langit, hinahampas ang ulap na parang isang malambot na unan.

Sa kabila ng lahat ng ito, may isang bagay na hindi alam ng mga tao—ang langit ay may sariling damdamin. Ang bawat hampas, tuhog, at pagkapit ng mga tao ay nagbibigay sa kanya ng hapdi at kirot. Kahit na hindi siya nagsasalita, nararamdaman niya ang sakit sa bawat hibla ng ulap na nasisira at sa bawat bituing nasasagi.

Isang araw, si Aling Rosa ay muling naghabi ng banig. Dahil nais niyang gawing pinakamaganda ang kanyang likha, lalo niyang pinaghusayan ang pag-aayos ng mga dahon ng buri. Sa kanyang kasipagan, hindi niya namalayang ang matulis niyang panghilab ay tumusok sa ulap. Isang malalim na butas ang naiwan, at mula rito, lumabas ang matinding liwanag ng araw na muntik nang makasunog sa kanyang balat.

Napahinto si Aling Rosa. Napansin niyang ang ulap ay tila nanginginig, at ang langit ay unti-unting kumukulo sa galit. Sa isang iglap, isang malalim at malakas na tinig ang umalingawngaw mula sa itaas.

“Mga tao, matagal ko nang tinitiis ang inyong pang-aabuso! Hinahayaan ko kayong hawakan at gamitin ako, ngunit sobra na! Hindi ninyo ako iginagalang. Hindi ninyo iniisip na ako rin ay nasasaktan!”

Nanginig si Aling Rosa at ang buong nayon. Hindi nila inaasahan na ang langit ay may damdamin pala. Takot na takot silang lahat at hindi malaman ang gagawin. Ang mga damit na nakasampay sa ulap ay biglang nalaglag, at ang mga bituin na dati nilang inaabot ay nagsimulang magliyab.

Biglang lumakas ang ihip ng hangin. Ang langit ay nagsimulang lumayo, unti-unting umaangat paitaas. Pilit itong umiiwas sa mga kamay ng tao. Sinubukan ni Aling Rosa at ng kanyang mga kapitbahay na abutin ito, ngunit ito ay patuloy na umaangat nang mas mataas at mas mataas pa.

Sa loob ng ilang sandali, ang langit na dati’y kay lapit lamang ay tuluyan nang nawala sa kanilang abot. Naging napakataas nito na hindi na ito maabot ninuman. Hindi na nila mahawakan ang ulap o masandalan ang kalangitan.

Napagtanto ng mga tao ang kanilang pagkakamali. Labis silang nalungkot at humingi ng tawad sa langit. Subalit, hindi na ito bumalik sa dating lapit. Narinig nila ang huling tinig ng langit:

“Huwag kayong mag-alala, hindi ko kayo tuluyang iiwan. Mananatili akong naririto upang magbigay ng liwanag sa araw, at magiging tahanan ng mga bituin sa gabi. Ngunit mula ngayon, hindi na ninyo ako maaaring hawakan. Matuto kayong magpahalaga sa kalikasan at sa lahat ng bagay sa paligid ninyo.”

Simula noon, nanatiling mataas ang langit, malayo sa abot ng tao. Ang mga tao ay natuto ng isang mahalagang aral—na dapat nilang respetuhin ang kalikasan at huwag itong abusuhin. Si Aling Rosa ay patuloy pa ring naghabi ng banig, ngunit hindi na niya ito isinampay sa langit. Sa halip, nagtayo siya ng mataas na lamesa upang hindi na siya umasa sa langit bilang kanyang patungan.

At mula noon, ang langit ay nanatili sa kanyang matayog na pwesto, pinagmamasdan ang mundo mula sa malayo, paalala sa lahat na dapat nating pahalagahan at respetuhin ang ating paligid.

Mga Aral mula sa Alamat:

1.      Igalang at alagaan ang kalikasan. – Ang lahat ng bagay sa ating kapaligiran ay may halaga at dapat nating bigyang-pansin ang ating mga aksyon upang hindi ito masira.

2.      Huwag abusuhin ang mga biyayang ibinibigay sa atin. – Minsan, kapag madali nating nakukuha ang isang bagay, nakakalimutan nating pahalagahan ito.

3.      Matutong humingi ng tawad at matuto sa mga pagkakamali. – Mahalaga ang pagsisisi at pagbabago upang hindi na maulit ang pagkakamali.

4.      Ang lahat ng bagay ay may hangganan. – Kapag sobra na ang ating ginagawa, maaaring may dumating na konsekwensya na hindi natin inaasahan.

5.      Ang respeto ay mahalaga sa lahat ng aspeto ng buhay. – Kung nais nating makatanggap ng respeto mula sa iba, kailangan din nating magpakita ng respeto sa lahat ng bagay sa ating paligid.

At iyan ang alamat kung bakit mataas ang langit. 🌤

Iba pang mga babasahin:

Ang Alamat Kung Bakit Maitim ang Uwak at Maputi ang Kalapati

Ang Alamat Kung Bakit Maitim ang Kalabaw

​Ang Aso at ang Lobo (Buod ng Pabula)

Ang Alamat ng Ulan (Buod)